Włodawa: miasto z korzeniami sięgającymi Wielkiego Księstwa Litewskiego

Tego szukamy we Włodawie

Przekonaj się, co kryje się pod najczęściej wyszukiwanymi frazami internautów, takimi jak: Włodawa, Włodawa praca, 1LO Włodawa, Włodawa mapa, Włodawa atrakcje.

Jeśli jesteś osobą, która chce dowiedzieć się czegoś więcej o Włodawie, tutaj możesz przeczytać kilka słów o jej historii oraz sprawdzić aktualne dane statystyczne.

Od wschodniej granicy Włodawy rozciąga się granica Państwa Polskiego przy rzece Bug. Na południu oraz zachodzie graniczy z Sobiborskim Parkiem Krajobrazowym oraz Poleskim Parkiem Narodowym. Początki miasta Włodawa pozostają nieznane. Nazwa miasta zawiera w sobie echa starosłowiańskich imion żeńskich, tajemniczych obrzędów obok potężnej rzeki oraz radosnych wiosennych nocy. Wczesnym średniowieczem prawdopodobnie istniał tutaj gród, wchodzący w skład osadniczej sieci lechickich Grodów Czerwieńskich.
W XIV wieku wraz z pewną częścią Rusi Halicko-Wołyńskiej miejscowość stała się częścią obszaru Wielkiego Księstwa Litewskiego (od roku 1566 - województwo brzeskolitewskie). W roku 1475 dobra włodawskie przeszły w ręce książąt Michała i Aleksandra Sanguszków od wielkiego księcia Kazimierza IV Jagiellończyka. Ci właśnie książęta zbudowali drewniany zamek we Włodawie. Przed rokiem 1525 za sprawą Sanguszków Włodawa została przyznana praw miejskich, które zostały potwierdzone w 1540 r. Pod koniec XVI wieku Andrzej Leszczyński, zwolennik kalwinizmu i wojewoda brzeskokujawski, stał się właścicielem miasta. Wkrótce miasto stało się znaczącym ośrodkiem kalwinizmu, przyciągając przybyszów z Czech, Moraw i Śląska, którzy byli wyznawcami innych wierzeń. To przyczyniło się do dynamicznego rozwoju rzemiosła. W latach 1624–1698 istniał tu zbór kalwiński oraz szkoła. W XVII wieku wykształciła się w Włodawie samodzielna gmina żydowska.
W roku 1648 siły kozacko-tatarskie dowodzone przez Chmielnickiego niemal całkowicie zniszczyły miasto, prowadząc do masakry większości mieszkańców, włącznie z lokalnymi Żydami. W tym okresie uległy zniszczeniu kościół, zbór kalwiński i zamek w Włodawie. W roku 1657 miasto padło ofiarą ponownego splądrowania i zniszczenia przez wojska szwedzkie. Pomimo tych wydarzeń polscy królowie nadawali mieszkańcom Włodawy liczne przywileje, zarówno chrześcijanom, jak i Żydom, jednakże to nie zdołało powstrzymać kontynuującego się upadku miasta. Pod koniec XVII wieku, posiadłości włodawskie przeszły w ręce Rafała Leszczyńskiego, ojca przyszłego króla Stanisława Leszczyńskiego. Wyznawca katolicyzmu Rafał Leszczyński zakończył istnienie lokalnego zboru kalwińskiego i szkoły. Następnie kontrolę nad miastem objął Ludwik Konstanty Pociej, który sprowadził paulinów z klasztoru na Jasnej Górze do Włodawy i ufundował klasztor. Kolejnym właścicielem miasta stał się Jerzy Fleming, podskarbi litewski, a po tym, dzięki małżeństwu Adama Czartoryskiego z Izabelą, córką Jerzego, miasto znalazło się w rękach rodu Czartoryskich. W XVIII wieku miasto doświadczyło kolejnego okresu względnego rozkwitu, głównie dzięki regularnym jarmarkom, na których handlowano końmi, owcami i bydłem sprowadzanymi z obszarów Ukrainy i Wołynia. Wówczas na terenie miasta mieszkała wspólnota chrześcijan zajmujących się głównie rolnictwem, obok Żydów, którzy aktywnie uczestniczyli w handlu, rzemiośle oraz obsłudze transportu rzecznego. Na skutek trzeciego rozbioru Polski w 1795 r. Włodawa znalazła się pod panowaniem Austrii w ramach Nowej Galicji. Od roku 1809 miasto należało do Księstwa Warszawskiego (w departamencie siedleckim), a następnie od roku 1815 stało się częścią Królestwa Polskiego (najpierw województwo podlaskie, później gubernie lubelska i siedlecka). Włodawa stała się własnością rosyjskiego rządu, który w latach 1832–1862 wprowadził zakaz osiedlania się Żydów z sąsiednich miejscowości w mieście, związany z jego przygranicznym położeniem. Po krótkim okresie spowolnienia na początku XIX wieku, m.in. wskutek wyznaczenia Włodawy siedzibą powiatu w 1867 r. i wybudowania połączenia kolejowego do Chełma i Brześcia w 1887 r. nastąpiło ożywienie gospodarcze miasta. W okresie międzywojennym Włodawa była zamieszkana przez różne grupy wyznaniowe i narodowości. Przeważającą grupą byli Żydzi, stanowiący w 1931 r. 68% (5,9 tysiąca) populacji, natomiast Ukraińcy stanowili 2% (150) a Polacy 30% (2,6 tysiąca). W czasie II wojny światowej w 1941 r. Niemcy założyli we Włodawie getto oraz obóz pracy przymusowej dla Żydów, gdy miasto było włączone do dystryktu lubelskiego Generalnego Gubernatorstwa. W maju 1942 r. rozpoczęły się masowe wywózki do obozu zagłady Sobibór. Likwidacja getta miała miejsce między kwietniem a majem 1943 r., w wyniku której 2,2 tysiąca Żydów zostało wywiezionych do Sobiboru. Po zajęciu miasta przez Armię Czerwoną w lipcu 1944 r. Włodawa stała się centrum działalności organizacji antykomunistycznych w regionie. W 1946 r. oddział WiN "Jastrzębia" uwolnił 100 więźniów politycznych Urzędu Bezpieczeństwa. W latach 1975–1998 miasto znajdowało się w granicach województwa chełmskiego, a od 1999 r. ponownie w województwie lubelskim. Jest siedzibą władz powiatu, sąsiadującego z Białorusią i Ukrainą.

>>Najważniejsze fakty w Twoim Mieście<<